Wie afgaat op de communicatie van de gemeente Buggenhout, heeft niet echt de indruk dat er veel aan de hand is. We planten links en rechts wat boompjes, zorgen ervoor dat uw viervoeter terecht kan op een hondenweide en graag ook uw aandacht voor de langharige koeien, pardon gallowayrunderen, in het bos. Verder nog iets? Niet echt. Tout va très bien, madame la marquise! Oorverdovende stilte in het gemeentehuis als het aankomt op waar het echt over gaat: de barslechte score van onze gemeente in het bedenkelijke coronaklassement.

Er is enkel nog goed nieuws. Nieuws dat iedereen graag hoort. Of toch de meesten onder ons. Wie heeft er tijdens deze gezondheidscrisis al eens geen behoefte aan een bakje positief nieuws. Nieuws dat zonder nadenken een glimlach op je gezicht tovert. Wie niet beter weet, krijgt stilaan de indruk dat Buggenhout verworden is tot een soort eiland waar alle mogelijke boutades over een landelijke gemeente werkelijkheid zijn geworden. Slecht nieuws? Da’s iets voor doemdenkers. Negativisten. Mensen die het niet goed voor hebben met onze bosgemeente. Iets voor de engdenkende criticasters van de oppositie. Ja, dat is typisch iets voor die partijen die de meerderheid niet haalden in ons paradijselijk geworden Buggenhout. We hebben tenslotte toch die zaligmakende fietssuggestiestroken, nietwaar?! En de ‘ver-LED-ing’ van de straatverlichting? Of wat dacht u van de fietsbieb? Over de vermaarde hondenweide, boomaanplantingen en nieuwe koeien had ik het al. Wat wil u eigenlijk nog meer? Stop eens met zagen zeg!

Wat zei u? COVID hoeveel?

Hoe zit het eigenlijk met die SARS-CoV-2 in onze gemeente? U weet wel. Dat waarover men niet spreekt: COVID-19. Iemand nog iets gehoord van dat verfoeilijke coronavirus? Het virus lijkt in de officiële communicatie van de gemeente wel van de Buggenhoutse bodem verdwenen.

Of is het er toch nog? Want, jawel, er is goed nieuws. De eerste prik voor onze ouderen in het welzijnscentrum is een feit. Foto incluis. En het vaccinatiecentrum komt, na heroïsche weerstand (sic) van onze Buggenhoutse CD&V, in Hamme terecht. Beide heugelijke feiten werden u zowel door de officiële gemeentelijke communicatiekanalen als door die ene meerderheidspartij met plezier gecommuniceerd. Goed nieuws, weet u wel …

“Domme corona”

Maar waar is die “domme corona”, zoals het virus door mijn tienjarige oogappel wordt genoemd, naartoe? Waarom communiceert de meerderheid daar niet over? Welke is de achterliggende reden? Weet u het?! Misschien moet ik wel eens een berekende gok maken.

Heeft het misschien iets te maken met het feit dat Buggenhout niet bepaald een voorbeeld in de klas is? Zou het? Is dat überhaupt mogelijk? Nee toch?! Of misschien toch?

De vraag stellen, is ze beantwoorden. Er is slecht nieuws. En slecht nieuws is niet zo leuk. Het is zelfs ronduit onaangenaam. En dus wordt het niet gebracht, want het past niet in het plaatje van het sinds oktober 2018 paradijselijk geworden Buggenhout. Dat de gemeente in het hart van Vlaanderen een vaste stek heeft in de top tien van de slechtste leerlingen van de klas, is dus blijkbaar informatie die het daglicht niet mag zien.

Nochtans spreken de cijfers voor zich. Ondanks een bijzonder bescheiden daling blijft de situatie in onze regio bijzonder ernstig. De incidentiewaarde kent een drempel van 20. In Buggenhout is die 375. Daarmee scoren we in Vlaanderen een bijzonder bedenkelijke plaats zeven. Las u dat al ergens, behoudens in Het Laatste Nieuws van vandaag? Ik dacht van niet …

Waarom? Dat weet u ondertussen wel al. Zoals Mohammed Saïd al-Sahaf, voormalig minister van Informatie onder de al even voormalige Iraakse dictator Sadam Hoessein, zei: “There are no Americans in Bagdad.” Tegelijk reden achter hem Amerikaanse tanks in de verte door het beeld. In de coulissen van de macht zijn waarheid en de moed om die te brengen zeldzame goederen. Goed nieuws is zoveel makkelijker.

Recht op informatie

Denkt u nu dat ik fan van slecht nieuws ben? Dat ‘minder aangenaam’ nieuws propageren een uit de hand gelopen hobby van uw dienaar is? Het spijt me, maar ik moet u desgevallend teleurstellen. Het antwoord is negatief. Ook uw dienaar heeft het meer met de meer aangename versie van nieuws.

Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat de Buggenhoutenaar recht heeft op informatie.

Recht op correcte informatie zelfs. Of dat nieuws nu goed of slecht is, maakt niet uit. Het is als lokale overheid je taak, zelfs je plicht, om zowel goed als slecht nieuws te brengen. En daar ligt het politieke kalf gebonden. Slecht nieuws brengen. Velen in de politiek vinden het gevaarlijk, want … het kan stemmen kosten. Liever lachen, handjes schudden en ja-knikken. Begeleid van de bijna obligate ‘komt in orde’.

Net zoals de overwinning heeft goed nieuws vele vaders. Maar net zoals de nederlaag is slecht nieuws een wees. En laat dat nu net zijn waar het imago van ‘de politicus’ zo onder lijdt. Het niet kunnen brengen van slecht nieuws. Het niet geven van informatie als die niet in het kraam past.

Onderschatting van de kiezer

Het is meteen ook de meest grove vorm van intellectuele onderschatting van de kiezer en bij uitbreiding de inwoners van onze gemeente. De kiezer vraagt niet axiomatisch een -al dan niet loze- belofte. De inwoners van onze gemeente vragen niet dat “het geregeld wordt”.

De mensen zijn weinig of niets met je medeleven als politicus, ook al heeft enige empathie nog nooit slachtoffers gemaakt. Op het einde van de dag kopen ze daar spijtig genoeg geen brood mee. Het enige dat de man en vrouw in de straat vragen, is eerlijkheid. Eerlijkheid heeft namelijk het voordeel van de duidelijkheid.

Corona, corona, corona

En dat brengt ons meteen terug naar die “domme corona”. (U weet ondertussen wie ik citeer.) Iedereen die over de cijfers beschikt, ziet dat onze gemeente het niet goed doet, maar daar wordt zedig over gezwegen vanuit het beleid.

Als ik naar Dendermonde of Merchtem kijk, waar de burgemeesters wel de moed hebben om open over de situatie te communiceren en bevolking een hart onder de riem te steken, dan stel ik me een aanzienlijk aantal vragen. Waar is ons bestuur? Waar is de leider van dat College? Waarom horen we hen en hem niet? Incommunicado zijn ze. “Do not mention the war”, zei Basil ooit in Fawlty Towers.

Ondertussen worden hier en daar wat maatregelen genomen door het gemeentebestuur. Maar niemand snapt waarom. Is er hier een probleem? COVID in Buggenhout? Onzin!

Limieten van de show

En meteen stoot je op de limieten van de goed-nieuws-show. Door enkel het aangename nieuws te brengen, kan je niemand nog uitleggen waarom je gelijk welke maatregel neemt om een probleem op te lossen waarvan je in de communicatie het bestaan zo goed als ontkent. Op die manier ondergraaf je actief je eigen beleid.

Sterker nog. De mensen, u weet wel, waar deze meerderheid pretendeert middenin te staan, laten je communicatie binnen de korste keren links liggen omdat ze eenvoudigweg onvolledig is. De zoveelste onderschatting van het intellect van de kiezer …

En dus gaan mensen zichzelf informeren. Met een beetje geluk vinden mensen hun weg naar de media. Als de geruchtenmolen al niet zijn job heeft gedaan. Het gevolg is dat je als lokale overheid staat te blaffen, maar dat de karavaan onverstoord voorbij trekt.

En dus?

Het is je als politicus je taak om binnen de krijtlijnen van de regelgeving te handelen in het belang van de gemeenschap. In het handelen gemachtigd door de gemeenschap om te handelen voor de gemeenschap. Het correct informeren van de bevolking hoort daar onverbrekelijk bij. Het geïnformeerd handelen eveneens. Sympathie en empathie ontslaan je niet van die verantwoordelijkheid.

En dus is de conclusie duidelijk. Je hoeft als politicus niet altijd de sympathieke te zijn. Je hoeft als politicus niet altijd iedereen naar de mond te praten. Je moet als politicus zelfs niet altijd van alles aan iedereen beloven.

Zelf beloof ik nooit iets. Tenzij dan één ding. Ik beloof altijd dat ik niets kan beloven. En voor de rest? Neem als politicus je verantwoordelijkheid. Daarvoor kreeg je die stemmen, weet je nog?! Tot slot kan ik alleen eindigen met de vriendelijke vraag om allemaal ons gezond verstand te gebruiken. COVID is niet weg en het zal ook niet onmiddellijk magisch verdwijnen. Maar we staan wel op een kruispunt waar niemand zijn verantwoordelijkheid kan en mag ontlopen.

Hoe onlogisch bepaalde maatregelen ook klinken, hoeveel vragen je er ook kan bij stellen (en geloof me dat ik dat bij bepaalde van die maatregelen ook doe), we hebben samen de verantwoordelijkheid om dit ‘ding’ bestrijden en de maatregelen zo goed en kwaad mogelijk na te leven.

Doe het uit respect voor je gezin, je familie en je vrienden. Doe het desnoods uit respect voor jezelf. Alleen als we allemaal ons steentje bijdragen, is er licht aan het einde van de tunnel. We staan samen op dat kruispunt. Laat ons de juiste weg inslaan. Want goed bestuur, daar werken we samen aan.

Steven Creyelman

P.S.: Misschien spreekt het voor zich en voor wat het waard is: mijn oprechte dank aan jullie, de inwoners van onze gemeente, voor de inspanningen die jullie deden en doen en het vele werk dat jullie verzetten en nog steeds verzetten om samen deze pandemie het hoofd te bieden.